Το όρος Κυλλήνη ή Ζήρεια (η ονομασία Ζήρεια έχει σλαβική ρίζα που σημαίνει «βελανίδι», βλ. κροατικά žir) είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό της Πελοποννήσου και βρίσκεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της στο νομό Κορινθίας. Το βουνό χωρίζεται σε δύο συγκροτήματα με την ψηλότερη κορυφή να φτάνει στα 2.374 μέτρα. Τον ορεινό όγκο «διχοτομεί» η χαράδρα της Φλαμπουρίτσας, καταφύγιο της άγριας ζωής. Αριστερά προς το οροπέδιο βρίσκεται το μεγάλο ορειβατικό καταφύγιο του βουνού και λίγο πιο νότια ένα μικρότερο. Ο χώρος είναι ιδανικός για τους λάτρεις της πεζοπορίας.

Το υψόμετρο επιτρέπει την ανάπτυξη ορο-μεσογειακής ζώνης πάνω από τα 2000μ. Τα δάση ορεινών κωνοφόρων (ελάτη, μαύρη πεύκη) σχηματίζουν μια εκτεταμένη ζώνη που αρχίζει από τα 1.000 και φτάνει στα 2.000 μέτρα. Μαύρη πεύκη, βουνοκυπάρισσα, αγριοκορομηλιές, σφενδάμια μεταξύ 1350-1650 μέτρα. Μεταξύ 600-1.000 μέτρων τα δάση των φυλλοβόλων δρυών σχηματίζουν μια ιδιαίτερη ζώνη. Αείφυλλα και σκληρόφυλλα, δενδρώδη και θαμνώδη παρατηρούνται σε υψόμετρο 850-1000 μ. σε θέσεις ανατολικού κυρίως προσανατολισμού, σε εδάφη μέτριας και μεγάλης κλίσης. Σε υψόμετρο μεταξύ των 100-550μ. σχηματίζονται πευκώνες, από χαλέπιο πεύκη και αγριελιές. Τα φρύγανα καταλαμβάνουν τα κατώτερα και μεσαία τμήματα στους πρόποδες του όρους από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι τα 600 – 700μ.

Η έντονη διάβρωση των κορυφών του όρους από το νερό είναι φανερή από τις πολλές δολίνες, στις οποίες οφείλει το αρχαίο όνομα της (Κυλλήνη ή Κύλλος χώρος ή λάκκα). Διασχίζεται από πολλούς εποχιακούς χείμαρρους και ρέματα. Στις καταπράσινες όχθες τους βρίσκουμε πλατάνια, αρμυρίκια, βουνοϊτιές, ασημοϊτιές και βατομουριές. Ενώ στις απότομες πλαγιές, στις σχισμές των βράχων παρατηρείται βραχόφιλη βλάστηση με χασμοφυτικά είδη φυτών, πολλά από τα οποία είναι ενδημικά της Ελλάδας και του όρους και σπάνια.